“Jij gaat als een sneltrein. Voor ik het weet, sta ik nog op het perron.”
Het is een uitspraak die ik al meer dan eens heb gehoord. En ja, ik geef het toe: ik hou van tempo. Dingen in beweging zetten, snel schakelen, vooruitgang zien. Dat geeft energie. Alleen… soms vergeet ik dat niet iedereen meteen klaarstaat met de koffers in de hand.
Snelheid is heerlijk. Je voelt dat je vooruitgaat, je hebt het gevoel dat je momentum creëert. Maar er zit ook een keerzijde aan. Als je te snel voorbij raast, mis je onderweg misschien wel de mooiste uitzichten. Of erger nog: de mensen die naast je wilden instappen, maar de trein nét zagen vertrekken.
En laat dat nu net die mensen zijn die ideeën hebben, inzichten die het hele traject rijker kunnen maken. Alleen, dat vraagt soms wat tijd om te landen.
Want snelheid heeft nog een ander risico: je blijft alles op hetzelfde hoge tempo aanpakken. Je stapt op die sneltrein, en voor je het weet, zit je ook nog de wagons te duwen. Het resultaat? Je doet steeds meer tegelijk, je draagt alle verantwoordelijkheden zelf, en je gunt jezelf geen moment om echt stil te staan.
Een tijdje voelt dat misschien leuk: adrenaline, energie, alles lijkt te lukken. Tot je merkt dat je lichaam en geest protesteren. Dan wordt duidelijk dat je niet alleen anderen voorbij raast, maar ook jezelf. En geloof me: dat is de slechtste treinverbinding die er bestaat.
Vertragen klinkt vaak alsof je de hele motor uitzet en in de wachtkamer belandt. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Denk aan een trein die een korte stop maakt: deuren open, mensen stappen op, en hop, daar ga je weer. Iedereen aan boord, iedereen mee.
En net in die momenten van pauze kan je ook anderen het vertrouwen en de autonomie geven om mee te trekken. Hoe verder je raast, hoe moeilijker het wordt om écht samen te werken of om zaken te delegeren. Terwijl net dát de sleutel is om snelheid duurzaam vol te houden.
Een paar dingen die helpen:
Snelheid is geen probleem, zolang je de deuren af en toe openzet. Zo maak je van een sneltrein geen solorit, maar een gezamenlijke reis. Want de kunst is niet om de snelste trein te nemen, maar om de juiste trein samen te nemen.
.svg)