Sommige woorden doen meer dan je denkt. Ze zetten je aan, laten je twijfelen én zorgen dat je groeit. Challenge is zo’n woord. Maar wat betekent het echt?
Wat roept het woord challenge bij jou op?
Een modderige obstacle run vol afzien? Een escape room waarin je hersenen in de knoop raken? Of die taak die al weken op je to-dolijst staat, nét vervelend genoeg om steeds uit te stellen?
Of denk je aan dat moment waarop je je woorden inslikt — uit angst om een fout te maken, om jezelf belachelijk te maken of je professionaliteit op het spel te zetten?
Challenge of uitdaging... ik hou van die woorden. Ze hebben iets dubbels. Geen twee losse betekenissen, maar het ene roept het andere vanzelf op. Word je uitgedaagd, dan ga je automatisch op scherp — en tegelijk loert twijfel of angst om de hoek. Precies dat spel tussen prikkeling en paraatheid maakt ze voor mij zo boeiend.
Het doet me denken aan de boog van Heraclitus. Je weet wel: een tak plus een pees = een boog. Zonder pees? Dan heb je een stok. Zonder tak? Een elastiekje. Allebei prima, maar geen wauw. Combineer je ze en breng je de juiste spanning aan, dan heb je iets dat écht werkt: een boog waarmee je ver kunt reiken.
Zo is het ook met een uitdaging. Je voelt de kriebels — het idee dat je op het punt staat iets groots te doen. En tegelijk slaat de twijfel toe: gaat dit wel lukken?
Neem dat weekend in de Ardennen. Je weet wel, dat legendarische weekend waarin onze techniekers een koffiezetapparaat probeerden te reanimeren, en we uiteindelijk thuiskwamen met een pot paardenbloemgelei (zie mijn vorige blog voor de volledige saga).
Op dag twee stond er een stevige wandeltocht op het programma. Onze gids? Zo’n man waarvan je meteen voelt: die weet wat hij doet. Geen drama, geen gezever — gewoon gaan.
Hij is het type dat zegt: “Waarom zou je betalen voor een adventure park als je twee kilometer verderop écht avontuur kunt beleven in de natuur?”
Helemaal mijn stijl. 😉
Dus trok ik met hem op pad, samen met een paar andere (over)moedige vrienden. Voor ik het wist, bevond ik me op iets wat officieel een wandelpad was, met links een steile helling en rechts een afgrond. Mijn innerlijke stem – je weet wel, die ‘ik-geef-je-moed’-stem – werd plots hyperactief:
Niet kijken. Gewoon recht vooruit. Blijven gaan.
Niet kijken. Recht vooruit. Blijven gaan.
Niet kijken...
“Terugkeren?”, dacht ik. “Nee,” zei de stem. “Dat is geen optie.”
En ze had gelijk. Achterom kijken was nóg spannender dan verdergaan. Dus ik klom en klauterde over rotsen en takken. Knikkende knieën, adem onder controle houden, niet in paniek raken.
“Toemme,” dacht ik. “Wie vond dit eigenlijk een goed idee? Oh ja. Ikzelf. Bravo.”
Boven aangekomen - buiten adem en een paar ervaringen rijker - keek ik om me heen. De spanning vloeide langzaam uit mijn benen. Voor me lag een adembenemend uitzicht, om me heen klonken lachende stemmen. We deelden een spontaan gesprekje over de moeilijkste stukken onderweg.
De sfeer? Ongedwongen en oprecht.
Ik lachte. En ik voelde het echt: yes, you did it again.
Op zulke momenten word ik altijd een beetje filosofisch. Terwijl ik stond bij te komen, dacht ik aan The Big Leap van Gay Hendricks. Hij schrijft dat echte groei altijd samengaat met onzekerheid. Een beetje zoals stoofvlees met donker bier (*) Je kunt het ene niet hebben zonder het andere.
Dus ja, durven is de lijm tussen beide. Alleen of samen — het maakt niet uit. Vooruitgaan lukt alleen als je durft te bewegen. Hoe klein de stap ook is. Hoe onzeker het pad ook lijkt.
Ben je eenmaal onderweg, dan kijk je niet meer naar alles wat je tegenhoudt, bang maakt of je wil laten terugkeren. Je kijkt vooruit.
En dat geldt net zo goed in je job (**).
Wil je vooruit, dan kan je niet anders dan op een bepaald moment stappen durven zetten:
Kortom: doe het gewoon.
Spring. Struikel. Vloek even. En ga dan weer verder.
En achteraf?
Rust. Trots. Blijdschap. Omdat je het hebt aangedurfd.
Omdat je voelt - of beter nog: wéét - dat je sterker bent dan gisteren. En dat je meer bagage hebt om de volgende uitdaging aan te gaan.
Sommigen noemen dat maturiteit.
Ik noem het: leven met (een tikkeltje) lef.
Lef zit ‘m niet in het ontbreken van angst.
Lef is: de schrik voelen, maar tóch gaan.
De uitdaging aangaan ondanks de twijfel, en ontdekken waartoe je echt in staat bent.
Welke eerste stap durf jij vandaag te zetten om vooruit te gaan in je job?
Waar ligt jouw uitdaging? En durf jij ze aan?
→ Op 19 mei geef ik een Masterclass waarbij jij stappen durft zetten om het loon te krijgen dat jouw meerwaarde verdient. Inschrijven kan hier.
(*) Oké, die vergelijking is van mij.
(**) Of werk, want volgens onze gids is er een verschil tussen een job en werk. Maar dat bewaren we voor een andere keer.
.svg)