Daar stond hij dan.
Met tranen in de ogen, een boze trek rond zijn mond en de woorden die door de keuken dreunden:
“Ik stop ermee. Het is gedaan.”
Een gewone zondagavond veranderde in een stevige discussie aan de keukentafel. Vader, moeder en zoon tegenover elkaar. Niet over school of huiswerk, maar over zijn sport. Over waterpolo, de sport waar hij jarenlang al zijn energie en doorzettingsvermogen in stak. De sport waarin hij geselecteerd werd voor Vlaamse en zelfs Belgische kampioenschappen.
En toch: hij wilde ermee ophouden. Niet omdat het te zwaar werd. Niet omdat hij er geen talent voor had. Maar omdat de motivatie gebroken werd.
Zijn trainers? Die waren fantastisch. Ze kenden hem als mens, moedigden hem aan, en zagen zijn karakter én zijn talent. Dankzij hen zette hij stappen vooruit, en groeide hij als speler én als persoon.
De breuk kwam pas toen hij mocht aansluiten bij de eerste ploeg. Een logische stap, uitdagend en veelbelovend. Maar daar botste hij op een paar enkelingen die zijn inbreng niet konden verdragen. Een jongere die ideeën had? Die potentieel toonde? Die misschien dingen wou verbeteren? Dat werd niet gezien als een kans, maar als een bedreiging.
En zo werd de drempel naar groei een muur. Niet door de club, niet door de trainers, maar door enkele individuen die er alles aan deden om hem klein te houden. Door woorden die denigreerden. Door taken die vernederden. Door het beeld dat hij er niet was om te leren en te groeien, maar om te “dienen”.
Voor een zestienjarige met drive en ambitie was dat de druppel. De sport die hij graag deed, werd een bron van frustratie. En dus koos hij, met tranen en boosheid, maar ook met overtuiging: ik stop.
Wat mij die avond trof, was niet alleen zijn beslissing. Het was de helderheid van zijn gevoel. Jongeren vandaag laten zich niet klein houden. Ze zijn bereid om zich volledig te geven, maar alleen in een omgeving waar ze gezien en erkend worden.
En die les reikt veel verder dan het zwembad. Ook in bedrijven zie je dit mechanisme:
En daar gaat het dus om: niet alleen talent ontwikkelen, maar ook zorgen dat de juiste mensen op de juiste plek staan om dat talent te begeleiden. Want motivatie kan jarenlang opgebouwd worden, en toch in korte tijd gebroken worden.
De boodschap is eenvoudig maar scherp:
Het zijn vaak niet de structuren of de processen die talent doen afhaken. Het zijn mensen. De enkelen die afremmen in plaats van opbouwen. De enkelen die hun macht gebruiken om klein te houden in plaats van groot te maken.
En daarom is het zo cruciaal dat leiders - of dat nu coaches zijn in de sport of managers in een bedrijf - heel bewust kijken wie ze inzetten op welke rol. Talent behouden vraagt meer dan training of middelen. Het vraagt een omgeving waar motivatie gevoed wordt, waar ideeën welkom zijn, en waar mensen niet alleen gezien worden als hulpje, maar als iemand met potentieel.
Mijn zoon kiest nu een ander pad. Dat is jammer voor de sport. Maar tegelijk een krachtig signaal: jongeren (en eigenlijk talenten in het algemeen) nemen vandaag geen genoegen meer met een omgeving die hen klein houdt. Ze stappen weg. Ze kiezen opnieuw.
En dat is misschien wel de grootste uitdaging én kans voor elke club, elk bedrijf, elk team:
Niet alleen talent binnenhalen. Maar ervoor zorgen dat het kan én wil blijven.
.svg)